پایگاه اطلاع رسانی کانون سردفتران و دفتریاران| قدرت الله جلیل پیران سردفتر اسناد رسمی| چهره جدی و صدای استوارش، از نخستین اوصافی بودند که در چشم و ذهن مخاطبین موثر واقع میشدند.در طرح مباحث،تحلیل و دفاع از آنها،قاطعیتی خاص داشته و در آن لحظات تمام تلاش خود را میکرد تا بر مبنای قانون سخن بگوید و هراس از آن نداشت که طرفِ مقابل یا شنونده از روحِ خشکِ قانون آزرده و دلریش بشود.
چون جایگاهِ قانون را بالاتر از مصلحت می دید.چوبِ این قاطعیت و دفاع قانونی از قوانین را نزدِ دوست و دشمن زیاد خورد ولی تا انتها بر مدار قانون ماند(به همین دلیل،علی رغم اختلاف نظرهایی که در جلسات مشترک و مربوط به کمیته پارلمانی کانون داشتیم،همیشه برای این شاگردش،واجب الاحترام بودند)وبرای رسیدن به جایگاهی که تسلط بر قوانین،خصوصا حوزه ی حقوق ثبت پیدا نماید،بسی رنجها و مرارت ها دید و تلاشها نمود.
درخت وجودِ علمی ش به ثمر نشسته و جای خود را در بین علما و فضلای حقوق باز کرده بود و امید میرفت که با فراغتِ از دوران کاری و رهایی از انجامِ وظیفه ی معمول،بتواند در دوران بازنشستگی،کوهی از تجربه ی عملی حقوقی وقضایی و انبوهی از یاداشت و تحقیقات را به رشته ی تحریر در آورده و تکمله ی عمری از زحمات خود را با به یادگار گذاشتن کتب و مجموعه های حقوقی به نیکی به سرانجام برساند که بلایی بی رحم، به نام کرونا از راه رسید و جامعه ی جهانی از جمله کشور ما را همچون سیلابهای سهمگینی که این روزها بخش عظیمی از کشور با آن درگیر است،درنوردید و چه بسیار مردمِ عادی، نابغه ها، اسطوره ها،دانشمندان و سرمایه های انسانیِ گرانسنگی همچون مرحوم دکتر عظیمیان را با خود به سینه سردِ خاک نسپرد و ملتی را از دیدار و آثار وانتفاع و ساحت آنها محروم نکرد!!!
آری برای اینکه فردی به جایگاهِ حقوقی و علمی و فردی دکتر عظیمیان برسد،خونِ دلها باید خورد و شب نخوابی ها و رنج ها و مرارت ها از یک طرف و حب وبغض ها از طرف دیگر را باید با تلاش و صبر و سکوت کنار زد و تحمل کرد تا به آن رسید.
تلخ بود رفتنِ امثال دکتر عظیمیان و زهر بود زود رفتنِ وی وامثال وی همچون دکتر صادقی رئیس فقید کانون سردفتران و دفتریارانِ استان لرستان،ولی فارغ از نواقص و کمبودهای امکاناتی و درمانی که گاه وبیگاه زمینه ی تلخ رفتن ها را مهیا وتسریع می کنند،همه روزی خواهیم رفت و جز نامی ویادی و آثاری،چیزی از ما باقی نخواهد ماند.یادبگیریم که یادمان باشد که همه روزی خواهیم رفت ولو در جایگاه حقوقی و مقامیِ مرحوم دکتر عظیمیان و صدها پله بالاتر هم بوده و گریزی برای کسی نیست ولو در ((بروج مشیده)) هم ساکن باشیم.
او یکسال پیش رفت و ماهم دیر یا زود خواهیم رفت وفارغ از زمان و نحوه ی رفتن، جز خط سیری که طی کردیم(خوب یا بد)،چیزی از ما بر جای نخواهد ماند.
روحش شاد و راهش پر روهرو و خط سیر زندگی همه ی ما راست و روشن باد.
