به گزارش پایگاه خبری کانون سردفتران و دفتریاران، رضا حسینی جبلی، سردفتر ۳۰ دماوند در یادداشتی نوشت: آقای سید امیر سیاح (رئیس مرکز پایش و بهبود فضای کسب و کار) طی دو سال گذشته حداقل دو بار در رسانه ملی و بی شمار در فضای مجازی، با اشتیاقِ وصف ناپذیر، مرگ قریب الوقوع دفاتر اسناد رسمی را هشدار داده و با اشاره به تلفن همراه خود گفته اند در آینده‌ای بسیار نزدیک این تلفن جایگزین دفاتر اسناد رسمی خواهد شد و این شغل در کشور هیچ آینده‌ای ندارد.
اگر این فرمایش را حمل بر صحت نماییم چرا ایشان به عنوان طراح اصلی قانون تسهیل صدور مجوزهای کسب و کار با رایزنی‌های مستمر با مجلسیان سبب می‌شوند که فقط طی سال ۱۴۰۱ تعداد ۹۵۰۰ نفر جوان بیکار جذب شغل سردفتری شوند و قوانین بالادستی نیز به نحوی تصویب شود که سالانه تعداد بسیار بیشتر از این تعداد جذب این شغل (به زعم ایشان در حال مرگ) شوند؟ و جالب اینکه هم ایشان و بسیاری از دولتیان و مجلسیان از این کار به عنوان برگ زرین افتخارات خود یاد می کنند.
آیا نمی‌توان این تناقضات آشکار را به سخره گرفتن جوانان بیکار تلقی کرد؟
آیا اقدامات این چنینی، بازیچه قرار دادن جوانان بیکار نیست؟
آیا فریب جوانان بیکار صریح تر از این هم ممکن است؟
بله، شاید شما با توجه به شرایط جامعه بسیار دیر هنگام متوجه اشتباه بزرگ خود در ارائه طرح و همچنین تصویب قانون شده باشید، پس چرا شجاعانه اشتباه خود را در خصوص پیگیری تصویب قانون تسهیل صدور مجوزها گردن نمی‌گیرید و از جامعه( به ویژه جوانانی که فریب ایجاد شغل توسط شما را خورده اند) عذرخواهی نمی‌کنید؟
چرا به جوانان جویای کار نمی‌گوئید که با شعار ایجاد اشتغال شما را فریب دادیم و به سوی شغلی هدایتتان کردیم که به زودی از بین خواهد رفت؟
در آینده‌ای بسیار نزدیک به زعم شما که این شغل نابود می‌شود چه کسی پاسخگوی خیل عظیم جذب شدگان این شغل و کارمندان و خانواده‌های آنان خواهد بود؟
آیا فکر آن را کرده اید که سرخوردگیِ این همه جوان بابتِ بیکاریِ بلافاصله بعد از اشتغالِ کاذب چه هزینه‌هایی را به نظام تحمیل خواهد کرد؟
جناب آقای سیاح!
صرف نظر از اینکه بسیار دیر هنگام به اشتباه خود در پیگیری و تصویب قانون تسهیل صدور مجوزها و سوق دادن هزاران نفر جوان به سوی شغلی در حال مرگ پی بردید و به نوعی اقرار به اشتباه کردید اما باز هم همین اندک صداقت شما و آگاه‌سازی جوانان جویای کار در عدم ورود به شغل رو به موت سردفتری در خور تقدیر است. شاید این اقرار دیر هنگام به اشتباه، بتواند ذره‌ای از عذاب وجدان شما را کم کند.
